เสียงนกคุ้มร้องปลุกฉันตื่นแต่เช้า แสงแดดยังโผล่พ้นยอดเขาไม่กี่ดวง อากาศเย็นสบายเหมือนผ้าห่มไหม ปะแป้งแต่งตัวเสร็จ ก็เดินไปขึ้นรถกระบะคู่ใจของพ่อ วันนี้เหมือนทุกวัน ฉัน "ครูพร" ครูภาษาอังกฤษแห่งนครศรีธรรมราช กำลังมุ่งหน้าไปโรงเรียน

ถึงโรงเรียน บรรยากาศร่มรื่น กลิ่นดอกลั่นทมหอมกรุ่น ลอยตามลมเข้ามาทักทาย ฉันเดินผ่านห้องเรียนต่างๆ เห็นเด็กๆ นุ่งผ้าถุงสีสันสดใส ท่องจำศัพท์ภาษาอังกฤษเสียงเจื้อแจ้ว ใจฉันพองโตทุกครั้งที่เห็น เพราะสำหรับฉัน การสอนภาษาอังกฤษไม่ใช่แค่การท่องจำ แต่คือการเปิดประตูสู่โลกกว้าง ใบหน้ายิ้มแย้มของเด็กๆ คือรางวัลที่ล้ำค่าที่สุด

คาบแรก เจอกับเด็กๆ ม.3 เรื่อง verb 3 ช่อง ฉันเตรียมสื่อการสอนแบบจัดเต็ม ทั้งรูปภาพการ์ตูน นิทานชวนหัว (ฮาไม่ฮาไม่รู้ แต่เด็กๆ ชอบ ฮ่าๆ) และเกมทายใจสนุกๆ เด็กๆ ตาแป๋ว จับปากกาจดโน้ตกันกระจาย พอถึงช่วงฝึกฝน เสียงเด็กๆ ท่องประโยคกันอย่างคล่องแคล่ว ฉันยิ้มกว้าง ชื่นใจไปถึงแก้วข้าวหมกไก่ตอนพักกลางวัน

ช่วงพัก ฉันเดินไปร้านข้าวหน้าโรงเรียน กลิ่นหอมของเครื่องเทศลอยมาทักทาย น้ำลายไหลยืด! วันนี้มีข้าวหมกไก่สุดเด็ด เมนูโปรดของฉันเลย กินข้าวเสร็จ เม้าท์มอยกับเพื่อนครู คุยเรื่องเทคนิคการสอน แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันสนุกสนาน บอกเลยว่าเพื่อนๆ นี่แหละคือกำลังใจสำคัญของครูเลยค่ะ

บ่ายนี้ เจอกับ ม.5 สุดยอดเลยค่ะ น้องๆ กลุ่มนี้นี่ฉลาดปราดเปรื่อง! ฉันโยนประโยค Active Voice ไป น้องๆ เปลี่ยนรูปประโยคเป็น Passive Voice ได้รวดเร็ว รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสอนเด็กมหา'ลัยเลย ฮ่าๆๆ นี่แหละค่ะ กำลังใจชั้นยอดของครูเลย

เย็นย่ำ มองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ฉันแอบเช็คผลงานเด็กๆ อีกครั้ง รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นประโยคภาษาอังกฤษที่เรียบเนียน เด็กๆ พัฒนาไปอีกขั้นแล้ว นี่แหละคือรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของครูภาษาอังกฤษ

วันนี้จบไปอีกวัน แม้ร่างกายอาจจะเหนื่อยล้า แต่ใจนั้นพองโต ขอบคุณเด็กๆ ที่เติมไฟให้ครู ขอบคุณเพื่อนครูที่ร่วมทาง ขอบคุณตัวเองที่ไม่เคยละทิ้ง "ความฝัน" ที่อยากปลูกฝังเมล็ดพันธุ์ภาษาอังกฤษให้ผลิบานในหัวใจเด็กๆ

พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ ภาษาอังกฤษรอพวกเราอยู่นะ!

ครูพร